Folk Dance

http://www.siamsport.co.th/_ImagesNews/130502C2X11790.jpg

การลีลาศหรือเต้นรำ (Dance)  เป็นการเคลื่อนไหวร่างกายไปตามจังหวะดนตรี เพื่อแสดงออกทางด้านอารมณ์และความหรรษารื่นเริง  การเต้นรำจึงมีประวัติอันยาวนาน คู่กับมนุษยชาติเริ่มจากมนุษย์ในยุคโบราณมีการเต้นรำ  หรือฟ้อนรำเพื่อบูชาเทพเจ้าเพื่อขอพรและขอความคุ้มครอง  เป็นกิจกรรมบันเทิงควบคู่กันไปกับการกระทำพิธีกรรมอันเป็นส่วนหนึ่งของการดำเนินชีวิต  ถือเป็นรูปแบบของการเต้นรำดั้งเดิม (Primitive dance)  เมื่อสังคมเจริญก้าวหน้าขึ้น มนุษย์มีการรวมตัวกันตั้งถิ่นฐานเป็นชุมชนที่มีการพัฒนาทางด้านเกษตรและการเลี้ยงสัตว์  การเต้นรำดั้งเดิมก็ได้รับการพัฒนาเป็นการเต้นรำพื้นบ้าน (Folk dance) และเริ่มเป็นกิจกรรมสังคม ที่แยกจากเรื่องของพิธีกรรมทางศาสนาและลัทธิความเชื่อมา เป็นกิจกรรมนันทนาการเพื่อความบันเทิง  และเป็นการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีในหมู่คณะเพื่อนฝูง (Social relationship)   ดังนั้นการเต้นรำพื้นบ้านได้รับความนิยมกว้างขวางขึ้นในสังคมเมืองมีการพัฒนาการเต้นรำพื้นบ้าน เป็นการเต้นรำที่เรียกว่า ลีลาศ (Ballroom dance) โดยมีกำเนิดที่ประเทศอังกฤษ  ในปลายศตวรรษที่ 18 และแพร่หลายไปทั่วโลก จนถึงปัจจุบัน

ประวัติการเต้นรำในยุคต่างๆ 

ประวัติการลีลาศหรือเต้นรำ มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันกับเต้นรำแบบอื่นๆ มาก เช่น การเต้นระบำบัลเล่ย์ การเต้นรำพื้นเมือง ฯลฯ จึงขอสรุปโดยแบ่งยุคการเต้นรำออกเป็น 6 ยุคดังนี้ 
1. ยุคก่อนประวัติศาสตร์ 
2. ยุคโบราณ 
3. ยุคกลาง 
4. ยุคฟื้นฟู 
5. ยุคโรแมนติค 
6. ยุคปัจจุบัน 

การเล่นพื้นเมือง (Folk Dance)

การเต้นรำประจำท้องถิ่น ถูกนำไปใช้ในการเต้นรำของความสำคัญทางประวัติศาสตร์ในวัฒนธรรมของยุโรปในช่วงก่อนศตวรรษที่ 20และแพร่หลายตลอดมาทุกยุคทุกสมัย ซึ่งเป็นการแสดงศิลปะของชาวบ้านที่มีรูปแบบการแสดงง่าย ๆ นิยมเล่นกันในหมู่ประชาชนแต่ละท้องถิ่น เพื่อความรื่นเริงในฤดูเทศกาลต่าง ๆ ไม่ได้ยึดถือเป็นอาชีพหรือเล่นเพื่อหารายได้ การแสดงพื้นเมืองจะมีลักษณะการแต่งกาย การร้อง การรำ การเต้น และเครื่องดนตรี เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของท้องถิ่นนั้น ๆ สะท้อนถึงวิถีชีวิต ความเป็นอยู่ การประกอบอาชีพ วัฒนธรรม และ ขนบธรรมเนียมประเพณี เป็นการเล่นที่ไม่ยากนัก มักจะเล่นเป็นหมู่ใครๆก็สามารถเข้าร่วมเล่นได้ ถ้าได้รับการฝึกเพียงนิดหน่อย เช่น รำวง เต้นรำอินเดียนแดง  

การเต้นรำพื้นเมืองของไทย

การแบ่งประเภทของการแสดงพื้นเมืองของไทย โดยทั่วไปจะแบ่งตามส่วนภูมิภาค ดังนี้

๑. การแสดงพื้นเมืองของภาคเหนือ 
เป็นลักษณะศิลปะที่มีการผสมผสานกันระหว่างชนพื้นเมืองชาติต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นไทยล้านนา ไทยเงี้ยว ไทยใหญ่ เงี้ยว รวมถึงพวกพม่า
- ฟ้อนเล็บ เป็นการฟ้อนแบบดั้งเดิมที่มีความสวยงาม โดยผู้ฟ้อนสวมเล็บสีทอง
- ฟ้อนเทียน เป็นการฟ้อนแบบดั้งเดิมเช่นเดียวกับฟ้อนเล็บ แต่จะฟ้อนเวลากลางคืน 

๒.การแสดงพื้นเมืองของภาคกลาง
เป็นการแสดงพื้นเมืองที่สื่อให้เห็นการประกอบอาชีพ
- รำกลองยาว

๓. การแสดงพื้นเมืองของอีสาน
- เซิ้งบั้งไฟ  เป็นการฟ้อนในพิธีบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และในพิธีกรรมที่เกี่ยวกับการขอฝน

๔.  การแสดงพื้นเมืองของใต้
จังหวะที่เร่งเร้า กระฉับกระเฉง ผิดจากภาคอื่นๆ และเน้นจังหวะมากกว่าท่วงทำนอง โดยมีลักษณะที่เด่นชัดของเครื่องดนตรีประเภทตีให้จังหวะเป็นสำคัญ
- โนรา เป็นการแสดงแบบโบราณที่มีมาช้านาน นิยมแสดงเพื่อความเป็นสิริมงคล

ตัวอย่างวิดีโอต่างๆ

ที่มา 

http://www.formumandme.com/sport/rhythmic.html

http://www.vcharkarn.com/vcafe/145917http://www.natasinthai.com/kansadan.html

จัดทำโดย
นักเรียนห้อง ม.6/3
นางสาวบุษราภรณ์ ภิรมย์ชัยกิจ เลขที่ 2
นางสาวสิรี ตรียาพงษ์ เลขที่ 4
นางสาวสุขุมาล กิจสำเร็จ เลขที่ 5
นายณัฐพงศ์ ติยะจามร เลขที่ 11
นายนัทธวิศว์ ธารทองวงศ์ เลขที่ 16
นายศิรสิทธิ์ ลักษมีไพฑูรย์ เลขที่ 22